असे कसे हे वागणे ??

खूप दिवसांनी आज लिहायला वेळ मिळाला कारण विषयच तसा मिळाला.

घटना थोडक्यात सांगायची म्हणजे,एका मुलाचा मोबाईल त्या दिवशी त्याच्या वडीलांकडे होता त्यांनी तो एका कार्यक्रमाला गेल्यावर तिथे फोटो काढावे म्हणून घेतला होता.

कार्यक्रमात बरीच मंडळी जमली होती,छान गप्पा चालू होत्या कारण खूप दिवसांनी कदाचित 3/4 वर्षांनी ही मंडळी एकत्र आली होती.

ह्या गप्पा चालू असताना अचानक एक कॉल आला,म्हणून भाऊंनी कॉल रिसीव केला आणि क्षणार्धात आवाज चढवत समोरच्याला कोण बोलतोस तू ? नाव काय तुझं ? आई बापाने हेच शिकवलं का ? कॉलेज ला हेच शिकता का ? म्हणत खूप झाडत घेतलं.

आम्ही सर्व हैराण नक्की काय झालं असं काय घडलं की भाऊ इतका चिडला.आम्ही विचारलं भाऊला काय झालं ते पण भाऊचा पारा जरा जास्तच चढला होता,भाऊंची ओरड चालू असताना समोरच्याने लगेच कॉल कट केला,भाऊंनी पुन्हा कॉल केला तर मोबाईल स्विच ऑफ केला गेलेला.

मग काय भाऊंनी घरी कॉल केला आणि मुलाला ओरडले,हे असे कसे मित्र तुझे ? हे असे मित्र असण्यापेक्षा मित्र नसलेले बरे.असे ओरडत असताना उद्या परत आल्यावर मी कॉलेज ला पण येईल आणि कोण तो मुलगा आहे ते पण बघेल.

हे इतकं सगळं लिहिण्याचे कारण की हल्ली मुलांमध्ये एकमेकांशी संवाद साधण्याची बदललेली पद्धत.

ही पद्धत कुठून आली कशी आली ह्याचा शोध लागणे कठीण आहे परंतु ही पद्धत खूपच घाणेरडी खूपच वाईट आहे ह्या अशा प्रकारच्या वागण्याला वेळीच बंधन घालायला हवे.

हल्ली ज्याला बघावे तो आपल्या मित्राला हाक मारताना आपल्या शरीरावर असलेल्या कित्येक अवयवांच्या नावाने हाक मारतात महत्वाचे म्हणजे ह्यांना असे वागताना अशा प्रकारे फालतू नावाने हाक मारताना खूप मोठं पराक्रम गाजवल्यासारखा आनंद वाटतो.

विचार करा एखाद्या व्यक्तीने त्याच्या मुलाला आलेला कॉल रिसीव केला आणि समोरच्याने जर,

का रे ये आ× झ×× उद्या कॉलेज ला येणार की नाही ?

असा प्रश्न ऐकला तर त्या व्यक्तीला काय वाटेल.

अशा ह्या घाणेरड्या शिव्यांनी,घाणेरड्या शब्दांनी एकमेकांना हाक मारायची पद्धत हल्लीच्या 10/12 वर्षांच्या लहान मुलांमध्ये पण आहे.

खूप वाईट वाटतं की आमच्या शहरात हे प्रमाण जरा जास्तच आहे,बाजारात फिरताना,बस प्रवास करताना,रिक्षा स्टँड वर उभे असताना किंवा सहज चौकात जरी उभे राहिलो तरी कानांवर ह्यांचे हे फालतू घाणेरडे संभाषण ऐकायला मिळते.

अशा ह्या घाणेरड्या वागण्याला नक्की जबाबदार कुणाला धरावे ? घरच्यांना जे मुलांकडे नीट लक्ष देत नाहीत की फालतू मित्रांना जे आपल्या मित्राला चांगल्या स्वभावाचा राहू देत नाहीत.

भीती प्रत्येकालाच असते.

जन्मल्यापासून मरेपर्यंत नेहमीच सोबत असते ती भीती,
लहानपणी भीती, तरुणपणी भीती आयुष्य खूप जगलो तरी म्हातारपणी ही भीती.
साधारण व्यक्तीला ही भीती मोठ्या आसामी ला ही भीती,
सरकारी कामकाज करणाऱ्याला ही भीती,खाजगी कार्यालयातील कर्मचाऱ्यालाही भीती.
प्रत्येक ठिकाणी भीती प्रत्येकाच्या मनी भीती,
कारकुणापासून नेत्यापर्यंत भीती,प्रेक्षकांपासून अभिनेत्यापर्यंत भीती.
शाळेत असताना भीती,कॉलेजमध्ये ही भीती,
घरातही भीती समाजात वावरतानाही भीती.
लेखकांना ही भीती कवींनाही भीती,
लेखनावर कुणी आक्षेप घेईल म्हणून विचारांवर ही भीती.
समाज सुधारकास ही भीती,समाज कंटकास ही भीती,
आजारी पडताच रुग्णास ही भीती,ईलाज करताना डॉक्टरांनी ही भीती.
खोटे बोललो तरी भीती खरे बोललो तरी भीती,
कुणी दुरावू नये म्हणून भीती,कुणी जवळ येऊ नये म्हणूनही भीती.
मन हे कधीच स्थिर नसतं,प्रत्येक विचारांवर कुठल्या तरी भीतीचं सावट असतं.
गुरुजनांनाही भीती विद्यार्थ्यांनाही भीती,
शिक्षणावर आपल्या कुणालाच नाही शाश्वती.
व्यापाऱ्यालाही भीती शेतकऱ्यालाही भीती,
पाऊस जास्त झाला तरी भीती,पाऊस नाही झाला तरी भीती.
वाईट प्रवृत्ती सर्वत्र,घोळक्यात ही भीती एकांतात ही भीती,
परक्यांकडूनही भीती,आपल्यांकडूनही भीती.
पुरुषास ही भीती स्त्री ला ही भीती,घरात भीती दारात भीती,
रस्त्यावर जावे तर तिकडेही भीती.
प्रत्येक मनास दोन बाजू असते,
एका बाजूस सकारात्मक यशाची खात्री,
तर दुसऱ्या बाजूस नकारात्मक अपयशाची भीती.
कोरोना काळात कुणाकडे जाण्यास ही भीती,कुणी आपल्याकडे येईल ह्याची ही भीती.
मास्क लावले तरी भीती,वारंवार हात धुवुनही भीती,
खूप काळजी घेत सुरक्षित सामाजिक अंतर राखूनही भीती.
कोरोना आजार भयंकर पूर्ण इलाजाची खात्री नाही पण निदान आहे,तर त्या निदानाची ही भीती.
लस न घेतल्यास ही भीती तर लस घेऊनही पुन्हा आजारी पडतात म्हणून त्या लसी ची ही भीती.

चांगले की वाईट ??

पूर्वी टीव्ही हे मनोरंजनाचे एकमेव साधन होते
ज्यावर चित्रपट,मालिका,गाणी पाहणे आवडायचे.
पण गेल्या १५/२० वर्षात टीव्ही ने खूप मोठी क्रांती केली आहे,
आजच्या घडीला टीव्ही चे हजारो चॅनेल आहेत.
लहान मुलांसाठी चॅनेल,खेळांसाठी चॅनेल,सिनेमांसाठी चॅनेल तर गाण्यांसाठी ही चॅनेल.
असो..मुद्दा हा की हल्ली टीव्ही पाहणे सर्वांना कितपत रुचते ??.
बातम्यांचे चॅनेलंच बघा ना,बातम्या बघायच्या म्हंटल की,
निवेदक नुसतेच जोरजोरात बोंबलताना दिसतात,त्यांना शांत राहून व्यवस्थित बातम्या सांगताच येत नाही.
बातम्या सांगताना असे काही सांगतात की,
प्रेक्षकांना माहिती देतात की घाबरवतात हेच कळत नाही.
हीच अवस्था गाण्यांच्या चॅनेल ची,कुठलेही हिंदी गाण्यांचे चॅनेल लावा,
त्यात हिंदी कमी आणि इंग्रजी,पंजाबी भाषेचाच वापर जास्त असतो.
मुख्य म्हणजे गाण्यांचे चित्रीकरण ही असे असते की त्यांना नक्की काय दाखवायचे आहे हेच कळत नाही.
आता मुख्य बाबी वर येऊ ते चॅनेल जे कुटुंब एकत्र बसून बघतील असे,
पण खरचं हल्ली असे चॅनेल आहेत का जे आपण कुटुंब एकत्र बसून बघू शकतो,किंवा त्या चॅनेल मधून काही बोध घेऊ शकतो.
हल्ली कुठलेही असे चॅनेल लावा प्रत्येक चॅनेल वर बहुतेक मालिकांमध्ये विवाह बाह्य संबंधावर आधारित मालिकाच दाखवल्या जातात.
आपले मराठी चॅनेल ही ह्या बाबतीत मागे नाहीयेत,झी मराठी असो किंवा स्टार प्रवाह नाहीतर इतर कुठले चॅनेल असो प्रत्येक चॅनेल मधील काही मालिकांमध्ये नात्यांचे धिंडवडे काढले जातात.
प्रश्न असा पडतो की समाजातील घटना मालिकेत दाखवल्या जातात की मालिकेतील नको ते पाहून समाजात त्याचं अनुकरण केलं जातं.
कित्येक मालिकांवर विवाहबाह्य संबंध ह्या विषयांवरच जास्त भर दिला जातो.
अहो मुलांचे लग्न दाखवायचे असताना त्यांच्या आई वडिलांचे नको त्या अनैतिक संबंधाचे विषय जास्त दाखवले जातात.
अशा ह्या मालिका बघताना लहान पण जाणते असे घरातील मुलं/मुली ही ह्या मालिका बघत असतात.
अशा प्रकारच्या मालिका बघताना त्यांचे मन त्यांची बुद्धी ह्या मालिकेतून नक्की काय आत्मसात करत असतील हा प्रश्न ही वेगळाच.
मालिका बनवणारे सरळ सरळ बोलतात आम्ही समाजात घडणारे किस्से मालिकेत मांडतो,
मांडा ना पण मालिका बघताना कुटुंबे च्या कुटुंबे एकत्र बसतात ह्याचे ही भान ठेवा आणि त्या अनुषंगाने वाईट कमी आणि चांगलं दाखविण्याच्या जास्त प्रयत्न करा.
सिनेमांमध्ये ही असच चालत असतं, हिंसात्मक दृश्ये बघताना तर अंगावर काटा येतो.
अशा प्रकारची दृश्ये बघून समाजातील काही गुंड प्रवृत्ती चे लोक अशा भयंकर दृश्यांचे रिअल लाईफ मध्ये आकलन करतात.
त्यांना रीळ आणि रिअल लाईफ मधला फरकच कळत नाही,
अहो सिनेमात सर्व काही खोटं खोटं दाखवलं जातं तसा अभिनय करण्याचे त्यांना पैसे मिळतात.
पण खऱ्या आयुष्याचं काय ? एखाद्याचा जीव जातो हो हकनाक बळी जातो,साधी पिन जरी टोचली तरी माणूस लगेच तळमळतो आणि हे सिनेमावाले नको नको तशी दृश्ये दाखवितात.

असा ही शिमगा

आमचा शिमगा सर्वात जबरदस्त असतो,

होळी पेटवली की धिंगाणा चालू होतो.

होळी जवळ थोडा वेळ थांबून एकमेकांच्या नावाने बोंब मारणे होते,

झाल्या बोंबा मारून की मग

सोय झालेल्या ठिकाणी बैठक होते.

बैठकीतच एकमेकांची पार वाट लावली जाती,

राग येऊन मग होळी जवळ येऊन चौकात पावर दाखवली जाते.

काही वेळ निघून जाते वातावरण शांत व्हायचे सोडून अजून बिघडले असते.

इतका धिंगाणा असूनही कुणी मध्ये येत नाही,

कारण त्या वेळेस झिंग इतकी असते की मध्ये गेलेल्याची खैर नसते.

रात्र वाढत जाते तसे राडे ही वाढतात,

एकमेकांचे कपडे फाडून धुळवडीचा आनंद लुटतात.

भेटेल जो नवा त्याला त्रास दिला जातो,

अध्यात ना मध्यात असणाऱ्याला ही आवाज दिला जातो.

कमी पडतो स्टॉक ह्याची जाणीव होताच रात्री ही त्याची व्यवस्था होते,

सकाळ पर्यंत कित्येक भांडणे होते, दिवस उजाडतो तेव्हा झोपले जाते.

दुपार होते तेव्हा जाग येते खरी धुळवड आज आहे हे ही लक्षात येते,

निघतो मग आम्ही चौकात धुळवड खेळायला,

रात्रीचे सारे वाद तंटे विसरून गळे मिळायला.

आमची होळी धुळवड अशी साजरी होते,

कितीही राडे झाले तरी पुन्हा गोड बोलत एकता होते.

असा ही माझा देश..🇮🇳

साऱ्या जगात आहे ज्याची शान,

असा भारत माझा देश खूप महान.

कित्येक ढोंगी,पाखंडी ह्या देशातील घाण आहे,

तरीही मला प्रिय माझा देश,मला ह्याचा अभिमान आहे.

माझ्या देशातील लोकांचा स्वभाव खूप विचित्र आहे,

वागण्यात त्यांच्या नुसतेच बनावटीचे चित्र आहे.

वार्ता करतात नेहमी सत्याच्या पण बोलण्यात मात्र खोटारडेपणा आहे,

म्हणे अहिंसा हाच आपला धर्म आहे,

आणि सतत वाद घालणे हेच त्यांचे कर्म आहे.

भारत माझा देश खरंच खूप महान आहे,

ही गोष्ट वेगळी की काही जण ह्यात घाण आहे.

पर स्त्री माता भगिनी हे नेहमीच असते ह्यांच्या वाणी,

दिसताच एखादी सुंदरी,म्हणे करून गेली दिवानी.

देशात माझ्या येता सण दसरा,रावणाचा पुतळा जाळला जातो,

स्वतःच्या अंतरी झाकून स्वतःची ओळख मात्र कधीच न जाणतो.

देशात माझ्या कित्येकांची देशभक्ती ही अशीच बनाव असते,

वापरून झाला तिरंगा की कचऱ्यात टाकले जाते.

भारत माझा देश खरंच खूप महान आहे,

पण काही वाईट प्रवृत्तीच्या लोकांची ह्यात घाण आहे.

राजकारण तर माझ्या देशात खूपच गलिच्छ चालते,

विरोधी पक्ष वाईट म्हणत त्यावर चिखल फेकले जाते.

महत्वाचे म्हणजे असे कृत्य करताना,

स्वतःच्या पक्षात काय चालले हे न पाहिले जाते.

घडता काही वाईट घटना,दोन दिवस वाच्यता होते,

तिसऱ्या दिवशी मात्र काय झाले हे आठवावे लागते.

बलात्कार होता कुठे,निषेध म्हणून पुतळे जाळले जातात,

निषेध करून परतताना मात्र त्यांच्या ही नजरा वळल्या जातात.

मृत्यू होता कुणाचा आम्ही दुःखात सहभागी होतो,

स्मशानातून परतताना मात्र दारूचे दुकान गाठतो.

मरता एखादा नामदार व्यक्ती आम्ही त्याचा मृत्यू सतत उखरत राहतो,

देशाचा पोशिंदा शेतकरी जेव्हा आत्महत्या करतो,आम्ही मात्र कानाडोळा करतो.

देशात माझ्या स्त्री पुरुष एक समान कायदा हे बोल नेहमीच बोलले जातात,

येता कुणी स्त्री पुढे, तुमचं काम चुलीजवळ म्हणत हिणवले जातात.