दिवाळी लहानपणाची आणि आत्ताची..

दिवाळी सर्वांच्या आवडीचा सण,गोड गोड पदार्थांचा सण,मिठाई खाण्याचा सण,फटाके फोडायचा सण,सारे दुःख विसरून आनंद साजरा करायचा सण.

पण हल्लीची दिवाळी ही पूर्वीसारखी राहिलेली नाही.पूर्वी दिवाळी म्हटली की महिना भर अगोदर पासून लगबग सुरू व्हायची,प्रत्येकाच्या घराघरात रंगरंगोटी चालू राहायची मुख्य म्हणजे रंगाडी ची गरज नव्हती लागायची.बस शेजारी मदतीला असायचे ते आपल्या मदतीला आले की आपण ही त्यांच्या मदतीला जायचे अशी पद्धत होती हल्ली हजारो रुपये देऊन रंगाडी ला काम सोपविले जाते.

पूर्वी १०/१२ दिवस अगोदरच बाजारात फटाक्यांचे मोठे मोठे दुकाने लागायचे,आणि आपणही बाबांसोबत बाजारात जाऊन १० दिवस अगोदरच नवनवीन कपडे आणि फटाके घेऊन यायचो.

१० दिवस अगोदर आणलेले फटाके एका मोठ्या परातीत ठेवून ते घरावरील छपऱ्यावर सुकवले जायचे कारण घरच्यांचे असे म्हणणे होते असे सुकवलेले फटाके मोठ्या आवाजाने वाजायचे कुठलेच फटाके फुसके नव्हते जायचे.

आता मात्र नानाविध प्रकारचे फटाके मिळतात जे जमिनीवर कमी नि आकाशात जास्त वाजतात.लहान मुलांसाठी हल्ली खूपच कमी फटाके आहेत,नागाची गोळी तर दिसेनाच कुठे.

पूर्वीच्या दिवाळीत ८/१० दिवस अगोदर पासूनच घराघरातून खमंग पदार्थांचा वास बाहेर यायचा.

त्या वासावरून कुणाच्या घरी कुठला पदार्थ बनतोय हे समजून यायचं,हल्ली मात्र कुणाला इतका वेळ नसतो की घरी पूर्ण फराळ करावा,एखादा पदार्थ घरी बनवून बाकी सर्व रेडिमेड पदार्थ मागवायचे असंच चालतं हल्ली,पूर्वी सर्व एकमेकांना मदत करून फराळ बनवला जायचा आणि दिवाळीत सकाळी सकाळी प्रत्येकाच्या घरी हा फराळ वाटला जायचा.आणि दिवसभरात मित्र मंडळी एकत्र येऊन प्रत्येकाच्या घरी जाऊन एकत्र पणे फराळ केला(खायचा)जायचा.

हल्ली मात्र ह्याच्या त्याच्या घरी जाणे बहुतेकांना आवडत नाही बस नाक्यावर जमा व्हायचं गप्पा मारायचं आणि कुठल्यातरी हॉटेल मध्ये किंवा कॅफे मध्ये जाऊन आनंद साजरा करायचा असं जमतं.

पूर्वी दिवाळीची खरेदी करताना आई बाबांसोबत बाजारात जावे लागत होते,

आई बाबा जे कपडे घ्यायचे तेच घालावे लागायचे फटाके ही तेच आणायचे.

दिवाळीच्या दिवशी नवीन कपडे घातले की खिशात २ रुपयांची किंवा ५ रुपयांची नोट द्यायचे.

हल्लीच्या खरेदीची गोष्टच वेगळी हल्लीचे मुलं स्वतः स्वतःचे कपडे खरेदी करतात,मम्मी पप्पाचा मोबाईल घेऊन ऑनलाईन कपडे मागवतात.

पूर्वी १६/१७ वर्षाचे झालो असताना ही असे वाटायचे आम्ही अजूनही लहानच आहोत कारण त्या वयातही आई बाबा जे बोलतील जे करतील तेच योग्य असे आम्ही मानायचो पण हल्लीची मुलं १०/१२ वर्षाचे झाले असताना असे वागतात जसे ते खूप मोठे झाले आहेत.

पूर्वी रात्री१०/११ वाजेपर्यंत फटाके वाजवायचो आम्ही आणि आता मात्र रात्रभर फटाके वाजतात रात्री २/३ वाजताची मोठ्या मोठ्या आवाजात फटाके वाजविले जातात.

पूर्वीचे कंदील ही खूप छान असायचे,कारण बहुतेक कंदील हे घरीच बनविले जायचे हल्ली बाजारात फक्त प्लास्टिक चे कंदील भेटतात.

खरे सांगायचे तर पूर्वी टेक्नॉलॉजी इतकी नव्हती म्हणून माणसाकडे वेळ होता त्या वेळेचा योग्य तो वापर करून सण साजरा व्हायचा.

जसे विज्ञान वाढत गेले कॉम्पुटर आले,मोबाईल आले,ऑनलाईन मार्केट आले तसे माणसाकडे असलेला वेळ हा कुठे हरविला गेला.

तसे पाहता वेळ अजूनही माणसाकडे तितकाच आहे पण ह्या तंत्रज्ञानामुळे माणूस त्याचा गुलाम होऊन बनला आहे.

पूर्वीच्या आणि आत्ताच्या दिवाळीत हाच फरक आहे,पूर्वी आई बाबांसोबत फटाके फोडायला लागायचे आता आई बाबांना घरात बसवून फटाके फोडावे लागतात.

मनुष्य स्वभाव

मनुष्य मी खूप विचित्र माझा स्वभाव आहे,

वागण्यात माझ्या नुसताच बनाव आहे.

वार्ता करतो सत्याची नेहमीच खोटा बोलतो,

अहिंसा आपला धर्म म्हणतो,नि नेहमीच वाद घालतो.

पर स्त्री माता-भगिनी शब्द हे नेहमीच वाणी,

दिसताच सुंदर स्त्री,म्हणे करून गेली दिवानी.

येतो जेव्हा दसरा रावणाचा पुतळा जाळी,

स्वतः कोण आहे झाकून न पाही अंतरी.

देशभक्ती ही आमची अशीच बनाव असते,

वापरून झाला झेंडा की कचऱ्यात टाकले जाते.

राजकारणात विरोधी पक्ष वाईट म्हणत चिखल फेकले जाते,

स्वतःच्या पक्षात काय चालते हे न जाणते.

घडता वाईट घटना दोन दिवस वाच्यता होते,

तिसऱ्या दिवशी मात्र काय झाले हे आठवावे लागते.

बलात्कार होताच निषेध म्हणून पुतळे जाळले जातात,

निषेध करून परतताना आमच्याही नजरा वळत असतात.

मरता कुणी व्यक्ती दुःखात आम्ही सहभागी होतो,

स्मशानातून परतताना मात्र दारूचे दुकान गाठतो.

नामदार व्यक्तीचे मृत्यू आम्ही सतत उखरत राहतो,

शेतकरी जेव्हा आत्महत्या करतो आम्ही कानाडोळा करतो.

स्त्री पुरुष एकसमान नेहमीच हे बोल बोलतात,

येता कुणी स्त्री पुढे,तुमचं काम चुलीजवळ म्हणत हिणवतात.

खरंच,मनुष्य मी खूप विचित्र माझा स्वभाव आहे,

वागण्यात माझ्या नुसताच बनाव आहे.

#भक्तिभाव म्हणजे काय ?

भक्तिभाव म्हणजे काय ?
रोज सकाळी लवकर उठणे,अंघोळ झाली की देवासमोर दिवा लावणे पूजा करणे.
बरोबर ना ?
पण जी व्यक्ती असे वागत नाही ती व्यक्ती नास्तिक समजली जाते,असे का ?
भले ती व्यक्ती देवपूजा करत नसेल दिवे लावत नसेल पण ह्याचा अर्थ असा तर नाही ना की ती व्यक्ती देवाला मानतच नाही.
काही दिवसांपूर्वी दुकानात मच्छर अगरबत्ती आणायला गेलो होतो,दुकानदारांकडून मागितली असता त्याने देव पूजेची अगरबत्ती दिली,मी म्हटलं ही नाही मच्छर अगरबत्ती दे तितक्यात तिथेच उभा असलेला आमचा शेजारी म्हणतो,
अरे ह्याला कशाला लागेल ती अगरबत्ती,हा तर नास्तिक आहे ह्यांच्या घरात कुठे देव आहेत आणि हा कधी मंदिरात जातो?.
अहो आमच्या घरात देवांचे फोटो नाहीत मी मंदिरात जात नाही म्हणून काय मी देवाला मानत नाही काय मी नास्तिक आहे.
रस्त्यांनी येता जाता मंदिर दिसले की हात जोडल्याशिवाय मला जमत नाही,ऑफिस ला गेल्यावर दारातील गणपतीच्या पाया पडल्याशिवाय पुढे जात नाही.दिवसातून कित्येकदा चुकून का होईना देवाचे नामस्मरण ही होते.
मी आस्तिक आहे देव मानतो हे दाखवण्यासाठी काय मला लोकांसमोर पूजा करावी लागेल की घरातून जोरजोरात घंटानाद करून आरती म्हणावी लागेल.
मानलं की आमच्या घरात देव नाहीत पण आमच्या मोठ्या घरी तर देव आहेत आमचे कुलदैवत आहेत,आमच्या मोठ्या घरी गणपती ही बसवले जातात,ही गोष्ट वेगळी आहे की मी पाया पडायला कधीतरीच जातो.
मी कधी आरतीचा ताट पकडून आरती ही केली नाही कारण मला नाही जमत 10/15 मिनिटे एकाच ठिकाणी उभे राहणे ह्या गोष्टीवरूनही मला नास्तिक समजले जाते.
भक्तीभावाचे दुसरे उदाहरण म्हणजे देवदर्शनाला जाणे,घरात देव असतानाही देवाच्या दर्शनासाठी दूरवर जाणे,चांगली गोष्ट आहे असो प्रत्येकाच्या भक्ती भावाचा तो वैयक्तिक भाग आहे.
मी ही गेलेलो आहे कित्येकदा देवदर्शनाला,शिर्डीला,महालक्ष्मी ला,तिरुपतीला,वैष्णोदेवीला का तर मनात आस्था आहे भक्तिभाव आहे.
पण खरंच सांगतो इतक्या देवस्थानात जाऊनही ह्या देवांचे दर्शन काही नीट घेता आले नाही.कारण तिथल्या पुजाऱ्यांनी, सुरक्षा कर्मचाऱ्यांनी पाहिजे तसे दर्शनच घेऊ दिले नाही,तासनतास रांगेत उभे राहून जेव्हा देवाच्या जवळ पोहोचलो तेव्हा तिथून धक्के देत काही सेकंदात पुढे सरका म्हणत बाहेर काढलंय.
असो सांगायचे तात्पर्य इतकेच की मी देवपूजा करीत नाही,मंदिरात जात नाही किंवा आमच्या घरात देवांच्या तसबीर नाहीत म्हणजे मी नास्तिक आहे असा होत नाही.
जसे तुम्ही देवाला मानता तसे मी ही मानतो फरक इतकाच आहे की मला दाखवता येत नाही,असो मी देवाला किती मानतो हे मी जाणतो नि माझा देव जाणतो.

शाळेतलं प्रेम

शाळेतलं प्रेम आज ही मला आठवत आहे,
पण इतक्या वर्षा नंतरही मी तिचे नाव सांगणार नाही.
आमच्या गावातील शाळा पाचवीपर्यंत होती,
सहावी साठीची शाळा बाजूच्या गावात होती.
गावातली शाळा सुटली पाचवी पास झालो,
नवीन वर्गाच्या ऍडमिशन साठी बाजूच्या गावात गेलो.
पहिल्यांदाच इतकी मोठी शाळा नि पाच वर्गासह ऑफिस ची वेगळी खोली पाहिली.
ऍडमिशन संदर्भात आई बाबा गुरुजींशी बोलत असताना मी सहज बाहेर पाहिले..
पाचवीपर्यंत शाळा शिकताना जे वाटलं नव्हतं ते सहावी इयत्तेत गेल्यावर वाटलं.
वय वर्ष जेमतेम 11 तरीही काही वेगळाच अनुभव आला.
एक मुलगी दिसली ऑफिस बाहेर अचानक
का कुणास ठाऊक चेहरा ओळखीचा वाटला.
आई बाबांकडे लक्ष न देता मी ऑफिस बाहेर आलो.
बघतो तर काय ती मुलगी ऑफिस लगतच्या वर्गात गेली.
आई बाबा बाहेर आले ऍडमिशन झालं म्हणाले,मग निघताना पुन्हा एकदा मी त्या वर्गात पाहिले.ती मुलगी समोरच बसली होती.
घरी गेल्यावर दुसऱ्या दिवशी शाळेत लवकर जाण्याची घाई झाली होती.
मनात पुन्हा एकदा तिला पाहण्याची इच्छा झाली होती.
पहिलाच दिवस शाळेचा,प्रार्थना झाली वर्ग भरला पाच मिनिटाच्या उशिराने का होईना जीव भांड्यात पडला,
आली ती वर्गात पाहून तिला खूप आनंद झाला मनात.
माझ्या बाजूच्या रांगेत तीन नंबर बेंच वर ती बसायची,
मी शेवटचा बेंच पकडला बसायला,तिथून ती चांगली दिसायची.
फळ्यावर गुरुजी काय शिकवायचे माहीत नाही पण माझी नजर तिच्यावर असायची.
मी चोरून बघतो,कदाचित तिला कुणी ही खबर दिली.
एके दिवशी अचानक माझी नजर तिच्या चेहऱ्यावर असताना तिने माझ्याकडे पाहिले.
नजरेला नजर मिळाली,जशी अचानक एक वीज चमकली.
नंतर शाळा सुटेपर्यंत मी काही तिच्याकडे पाहिले नाही,घरी गेल्यावर मात्र दुसऱ्या दिवशी शाळेत येईपर्यंत ते चित्र काही डोळ्यासमोरून गेले नाही.
सकाळी शाळेत गेलो फळ्यावर सुविचार लिहिणार इतक्यात ती आली..
जवळ उभी राहून एकच वाक्य बोलली.
"काय बघत होता माझ्याकडे?"
मी मात्र शांत उभा राहिलो काहीच न बोललो.
शाळेतलं प्रेम माझं अपूर्ण राहिलं,
भले मी जाहीर न केलं,
पण तिने माझ्या नजरेत पाहिलं..

#जीवन एक कथा

जन्माला आल्यापासून चालू होते ते आयुष्य,

नि समज आल्यापासून जगतो ते जीवन.

आयुष्यातील कर्तव्य जेव्हा जास्त वाटू लागते,

तेव्हा त्या कर्तव्याची व्यथा म्हणून जाणीव होऊ लागते.

कर्तव्याला व्यथा म्हणणे चुकीचे असते,

कारण आपल्या आई वडिलांनी त्यांचे कर्तव्य निभावले असते.

त्यांनी ही जर कर्तव्याला व्यथा मानले असते 

तर आज आपले आयुष्य वेगळे असते.

शिक्षण दिले,खूप मोठे केले,योग्य वयात येता लग्न ही लावून दिले.

तेव्हा ती आई वडिलांची कथा होती त्यांनी केव्हाच तिला व्यथा मानली नव्हती.

कथेला खरी सुरुवात लग्नानंतर होते,

जिथे कमाई कमी नि खाणारे जास्त,म्हणून ती व्यथा वाटते.

ह्या कथेतील मुख्य पात्र जरी आपण असलो 

तरी आपल्या आधी आई वडिलांनी ते पात्र रंगवलेले असते.

त्यांनीच जर त्यांच्या जीवनातील कथेला व्यथा म्हटले असते,

तर,आज ह्या कथेत आपले पात्रच नसते.

अशीच ही जीवनाची एक कथा न संपणारी व्यथा आहे,

जिथे कर्तव्यपूर्तीला व्यथा ही व्याख्या आहे.©

मातृदिन. #आईसाठी_काहीपण.

आज जागतिक मातृदिन म्हणून हे लिहितो,

मोबाईलच्या गॅलरीत आईच्या फोटोला

दोनच दिवस मान असतो.

एक म्हणजे जेव्हा तिचा वाढदिवस असतो

आणि दुसरा म्हणजे जेव्हा मातृदिन असतो.

ह्या दोन दिवशी प्रत्येकाच्या सोशल साईट वर

आईच्या फोटोला पहिला स्थान असतो.

अन्यथा बाकीचे दिवस आईच्या ह्याच फोटोंना

कधी बघितलं ही जात नसतो.

नसेल ज्यांच्याकडे आईचे फोटो ते ह्या दिवशी

न चुकता सेल्फी घेतात आणि "with my lovely mom" लिहीत स्टेटस वर ठेवतात.

बरं, सेल्फी घेताना ही,काय ही साडी नि काय हा अवतार म्हणत हिणवले जाते,

नि असा काय ठेवला थोबडा,थोडं तरी हास

असं म्हणत फोटो काढले जाते.

आई सुद्धा बिचारी काय करेल,

चिडका,भडका,तापट मुलाचा स्वभाव

नाही दिली सेल्फी काढून तर परत ओरडेल,म्हणून शांत उभी राहते.

बिचारी आईच ती मुलगा कसाही असला,

किंवा कसाही वागला तरी तिच्यासाठी चांगलाच असतो,

तो जरी सैतानासारखा वागला तरी तिच्यासाठी,राम, कृष्णा सारखाच वाटतो.

असे नव्हे की सर्वत्र असंच असतं,

पण काही ठिकाणी मात्र नक्कीच असं घडतं.

सोशल साईट वर आपल्याला असलेला मान

कायम राखण्या हे करावं लागतं.

गावात जरी कुणी ओळखत नसलं तरी

सोशल साईट वर खूप हे सर्व दाखवण्या करावं लागतं.

मातृदिन साजरा करायचा असेल तर "आई"ला विचारावा,

आजचा दिवस तुला कसा साजरा करायचा आहे.

ती बोलेल तसे ठरवा नि तिच्या मनाने तो दिवस साजरा करावा.

आई ती जिच्यामुळे आपल्याला रोज एक नवीन दिवस पाहायला मिळतो,

आणि आपण मात्र तिच्यासाठी एखाद दोन दिवसच राखून ठेवतो.

देव कुठे आहे ?

कोरोना व्हायरस चा संसर्ग होऊ नये म्हणून

सावधगिरीचा उपाय म्हणजे गर्दी न करणे कुणाच्या संपर्कात न येणे,

ह्या अनुषंगाने ज्या ज्या ठिकाणी गर्दी होते ते ते सर्व ठिकाणे सरकारने बंद करण्याचे आदेश दिले आणि हीच खबरदारी म्हणून काही धार्मिक संस्थांनी स्वतः होऊन आपल्या समाजाच्या भल्यासाठी देशाच्या हितासाठी धार्मिक स्थळे बंद ठेवली आहेत.

ह्यात प्रामुख्याने मंदिरे जास्त आहेत कारण लोकं कुठलेही संकट आले की पहिले धाव घेतात ती देवाकडे,त्यामुळे मंदिरांमध्ये गर्दी होऊ नये तसेच त्या ठिकाणी गर्दीत एखादा रुग्ण आढळला तर त्याचा संसर्ग होऊ नये ही खबरदारी घेत मंदिरे बंद ठेवली गेली.

असे ही देव हा प्रत्येक ठिकाणी आहे जिथे मानू तिथे देव,लोकं तर दगडात ही देव शोधतात मग काही दिवस मंदिरे बंद राहिली तर काय फरक पडतो ?

मंदिरे बंद आहेत कारण त्या मंदिरातील देव सध्या बाहेर माणसांच्या रुपात फिरत आहेत,

कुठे डॉक्टर,तर कुठे नर्स,कुठे पोलीस तर कुठे सरकारी कर्मचारी ह्या रुपात.

इथे नास्तिक आणि आस्तिक असा काही भेदभाव नाही इथे फरक आहे तो आपल्या विचारांचा आपल्या विचार करण्याच्या पद्धतीचा,देव हा मंदिरातच असतो ही भावना चुकीची आहे देव हा सर्वत्र आहे माणसाच्या अंतरीतील भाव म्हणजे देव.

बरेच लोकं सध्या कुठे गेला तुमचा देव? अशी बोंब उठवत आहे,देव हा तुमचा आमचा केव्हापासून झाला हेच कळत नाही.

माणसाने एकदा तरी विचार करावा कुठल्याही दवाखान्यात किंवा मोठ्या हॉस्पिटल मध्ये पहावे तिथे नेहमीच तुम्हाला देवाची मूर्ती पहायला मिळेल ती कशासाठी तर डॉक्टरांचे प्रयत्न कमी पडल्यास तीच एक शेवटची आशा असते,डॉक्टर ही ईश्वरापुढे कुणाचेच चालत नाही असे मानतात.मग आपण कोण ? देव कुठे गेला अशी ओरड घालणारे.

देव हा सर्वत्र असून केव्हा कुठे काय करावे हे तो करणारच आपण फक्त श्रद्धा ठेवावी.

जागतिक महिला दिनाच्या हार्दिक शुभेच्छा

आज किती छान वाटतंय !!

प्रत्येकालाच महिला वर्गाचा अभिमान वाटतोय.

हा अभिमान महिला दिनानिमित्त एकच दिवस न रहावा,

तर तो कायमच मनात रुजवावा आणि नेहमीच त्यांचा आदर सन्मान ठेवावा.

नाहीतर ह्याला काही अर्थ नाही,

आजचा दिवस मान सन्मान राही 

नि उद्या पुन्हा माल,सामान ह्या फालतू शब्दाने हिणवले जाई.

विसरता कामा नये जन्म दिला आपल्याला ती सुद्धा एक बाई,

किती आदर करतो आपण तिचा नि संबोधतो प्रेमळ शब्द "आई".

असेच रूप प्रत्येक महिलेत पहावे 

आदर करत त्यांचा ताई,आई संबोधित रहावे.

लेक चालली सासरला

खूप आनंदीलो होतो,जेव्हा माझ्या घरी लक्ष्मीच्या रूपाने लेकीचा जन्म झाला होता.
प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर आनंद ओसंडून वाहू लागला होता.प्रत्येक जण आपापल्या परीने तिला टोपण नाव ठेवू लागले होते,परी म्हणत होते कुणी तर कुणी छकुली म्हणत होते.
जशी जशी मोठी होत गेली, सर्वांचीच अतिशय लाडकी होत गेली.
तिचे पहिले रांगणे,हात धरून चालणे,बोबडे बोल बोलणे खूपच आनंद देत होते,तिचे बोबडे बोल ऐकण्या मुद्दाम तिला पुन्हा पुन्हा बोलायला लावले जायचे.
मोठी झाली थोडी तशी शिशु शाळेत जायला लागली,खूप छान वाटले जेव्हा अ,आ,इ,ई म्हणू लागले,
थोडी अजून मोठी होताच इतकी समजदार झाली की घरात आईला मदत ही करू लागली,जाता जाता शाळेत इतकी मोठी झाली की कॉलेज ला ही जाऊ लागली.
इतकी मोठी होती पाहताच घरच्यांचा मनात एक काळजी येऊ लागली.
बाप मी माझ्या ही मनात विचार येऊ लागले,
लग्न करावे लागेल आता तिचे शिक्षण बरेच झाले.सुरुवात केली मुले शोधायला चांगले एक स्थळ ही आले,ठरवले लग्न साखरपुडा ही झाले,हळदी समारंभ चेहऱ्यावर खूपच आनंद पण मनात बापाचे मन रडवे झाले.
लग्नाचा दिवस नुसतीच लगबग नि धावपळ लक्ष सर्व येणाऱ्या जाणाऱ्या पाहुण्यांकडे पण मन मात्र फक्त लेकीकडे.इतक्या गर्दीत आपल्या लोकांस शोधत असताना ही डोळे सतत लेकीला पाहत होते.
झाल्या सर्व लग्नविधी "लेक चालली सासरला" देताना निरोप तिला सर्वांच्या डोळ्यात आनंदाश्रू आल्या.
लेक सासरी जात असताना पाहून,लहानपणा पासूनच्या तिच्या आठवणीने मन भरून आले होते.
अशा ह्या "लेक चालली सासरला" च्या क्षणाला सर्वांचेच डोळे पाणावले होते.

माझं गाव,पूर्वी आणि आता

गाव आमचं पूर्वी असं होतं आणि आता असं आहे.

संपूर्ण गावात एकच सार्वजनीक गणेशोत्सव व्हायचा,पूर्ण गाव आरतीला जमा व्हायचा आणि पडद्यावर सिनेमा ही लागायचा.

आता मात्र गल्लीगल्लीत गणेशोत्सव साजरे होऊ लागले,

रात्रभर पत्ते खेळायला नि गुटखा खाऊन मंडपासमोर रांगोळी काढु लागले.

पूर्वी शिवजयंती साजरी व्हायची ज्यात दोन दिवसाची मजा असायची,

मटका फोडी,धावणे,सायकल स्पर्धा ही असायची,

सुंदर किल्ले स्पर्धा,नृत्य स्पर्धा  नि अनेक खेळांची मजा असायची.

आता मात्र एक नव्हे तीन तीन शिवजयंती साजरी करतात,

शिवाजी महाराजांचा मूर्तीला हार घालून,

उन्हात ताटकळत ठेवून कामाला निघून जातात.

पूर्वी दसरा ही छान साजरा व्हायचा,

गावातल्या चौकात आपट्याच्या पानाचे झाड लावून,सोने लुटायचे प्रकार चालायचे.

पण आता मात्र चौकात रोज सारखेच जमा होतात,पण सोनं वाटायला मात्र विसरतात.

पूर्वी दिवाळीची ही मजा वेगळी होती,

सकाळी अंघोळ झाली की सर्वांच्या घरी फराळ वाटायची मजाच वेगळी होती.

आता मात्र घरातल्या घरात दिवाळी होते

एखाद दोन पदार्थ बनवून घरातच खाल्ले जाते.

शिमगा ही पूर्वी जोरात व्हायचा,सलग पाच दिवस होळी सण चालायचा,

पूर्ण गाव जमा होऊन होळी जवळ रात्रभर धिंगाणा चालायचा.

आता मात्र एकच दिवस होळी पेटती दिसते,नंतर कुणीच बघत नाही.

पाचव्या दिवशी होळी बुजवली जाते तरी कुणाला कळत नाही.

पूर्वी होळीत धुलीवंदनाच्या दिवशी नुसता चिखल किंवा साधा रंग लावत असे,

आता मात्र नुसतीच पाण्याची नासाडी नि डोक्यावर अंडी फोडी चालत असे.

पूर्वी घाबरायचो आम्ही मोठ्यांना, अपशब्द तर कधीच वापरले नाही

आता मात्र मान देणं दूरच पण एकमेकांना

घाणेरड्या नावाने हाक मारल्याशिवाय ह्या पोरांना राहवत नाही. 

भारतमातेची व्यथा

काय नि कशी मांडावी भारतमातेची व्यथा,

गुलामगिरीतून स्वातंत्र्य मिळावे म्हणून किती स्वातंत्र्यवीरांनी आपले जीव गमावले,

कित्येक मातांनी आपल्या भारत मातेला स्वातंत्र्य मिळावे म्हणून स्वतःच्या मुलांना देशासाठी कुर्बान केले,

अशा ह्या स्वातंत्र्य वीरांच्या कुर्बानीतून,बलीदानातून आपल्या भारत मातेला स्वातंत्र्य मिळाले,आपली भारतमाता गुलामगिरीतून मुक्त झाली.

पण आज कुणाला ह्या भारतमातेच्या व्यथा दिसत नाही,ज्यांनी ज्यांनी भारतमातेच्या स्वातंत्रतेसाठी आपले प्राण पणाला लावले,ह्या भारतमातेसाठी कुर्बान झाले,त्यांचीच पिढी आज ह्या भारतमातेची वाटणी करू पाहत आहे.

भारतमातेच्या स्वातंत्रतेसाठी पूर्वी कुणीच जातपात धर्मपंथ पाहत नव्हते,हिंदू,मुस्लिम,शीख ,ईसाई सर्व एकत्र येऊन लढत होते.

पण आज ह्या भारतमातेला खूप व्यथा होत आहे कारण तिचे मुले आज वेगवेगळे होऊन स्वतःचे राज्य निर्माण करू पाहत आहेत,भाईचारा विसरून स्वार्थासाठी दंगली करू पाहत आहेत,

तू हिंदू,तू मुस्लिम,तू शीख,तू ईसाई अशा अनेक अनेक जाती धर्मा वरून वाद घालीत आहेत.

ह्याच भारतमातेला काय वाटेल ह्याचा कुणीच विचार करत नाही,ह्या उलट जातपात धर्मावरून राजकारण करून भारतमातेला कसं लुटता येईल ह्याचाच विचार करीत आहेत.

ब्रिटिशांच्या गुलामगिरीतून मुक्त झालेली भारतमाता आज स्वत्याच्या धारतीपुत्रांची गुलाम झाली आहे.

कित्येक असे देखील आहेत ह्या देशात ज्यांची कुठलीही पात्रता नसताना भारतमातेची खोटी शपथ घेऊन तिचा मान राखण्याची गोष्ट करीत आहेत.

असे ही काही राजकारणी आहेत ज्यांना प्रजासत्ताक म्हणजे काय विचारले तर उत्तर देता येत नाही,वंदे मातरम् म्हणावे म्हटले तर ते ही येत नाही.

भारतमातेची व्यथा जाणायची असेल तर खरंच आपल्या आईचा दर्जा द्या आणि मग बघा तिच्या मनात काय चाललंय ते.

प्रजासत्ताक म्हणजे काय ?

प्रजासत्ताक म्हणजे ?

कधीही व्यवस्थित न राहणारा तो,

आज खूप व्यवस्थित दिसत होता.

सफेद पायजमा नि सफेद कुर्ता त्याच्या अंगावरी,

गांधी टोपी डोक्यावरी नि गाडीला तिरंगा भारी.

समोरच माझ्या आला नि म्हणे,

प्रजासत्ताक दिनाच्या शुभेच्छा तुम्हाला.

स्वीकार केल्या मी शुभेच्छा नि त्याला ही दिल्या.

सहजच मनात आले, विचारावं एक प्रश्न त्याला,

प्रजासत्ताक म्हणजे काय असते रे बाळा ?.

न राहावले म्हणून विचारले त्याला

त्याने ही आडेवेडे न घेता बेधडक उत्तर दिले मला.

म्हणे सर्वच साजरे करतात म्हणून मी ही करतो,

नक्की काय असते हे मी न जाणतो.

सगळे वागतात तसेच मी ही वागतो,

गाडीला झेंडा नि छातीवर तिरंगा लावून गावभर फिरतो.

मग विचारलं दुसऱ्या दिवशी झेंड्याच काय करतो,

म्हणे गाडीचा तसाच ठेवता नि छातीवरचा  

आई कपडे धुवते तिलाच माहीत कुठे ठेवते की कपड्यासोबत धुवते.

प्रेम असे करावे

जगात सर्वात सुंदर अमर प्रेम आईचे असते,

कितीही दूर राहिले जरी मुलं,

होता त्यांना काही त्रास

पहिले आईला जाणवते,

प्रेम करावे असे,

जे न दिसले लोकांस 

तरी आपल्या मनात असावे,

प्रेम हे अर्धांगिनी सारखे असावे,

मनातील घालमेल न सांगता जाणावे.

कितीही संकटे येवो

न घाबरता पतीचे हात धरून सोबत उभे रहावे,

प्रेम हे असे निर्मळअसावे,

पाहताच ते राधा-कृष्णा सम भासावे.

क्षणिक आनंदाचा तो मोह नसावा,

सीता-रामा परीस तो अतूट असावा.

प्रेम करावे असे जरी शरीर दोन असले,

तरी मन एकच भासले पाहिजे.

न सांगताच काही

समोरच्याला ते कळायला पाहिजे.

माँ जिजाऊ

हल्ली नाक्यानाक्यावर पहावे तिकडे दाढी वाढवलेले,चंद्रकोर लावलेले शिवरायांचे सोंग दिसते.

नका राहू रे तुम्ही असे,कृती तुमची पाहवत नाही,

जाता बाजूने एखादी स्त्री,तिला पाहिल्याशिवाय तुम्हाला राहवत नाही.

सर्वांना नाही म्हणत,काही खरच ह्यास अपवाद आहे,

कदाचित घरात त्यांच्या माँ जिजाऊंचा वास आहे.

आज खरी गरज आहे ती माता जिजाऊंची,

जी आपल्या शिवबास शिकवण देई,पर स्त्री माता भगिनींची.

प्रत्येक स्त्री ने आज प्रयत्न करावा,माता जिजाऊ बनण्याचा,

टाकता कुणी वाकडी नजर त्यांचे डोळे खेचण्याचा.

बनावे जिजाऊ अन्यायाविरुद्ध  उठाया,

स्त्री वर अन्याय करणाऱ्यास उभे कापाया.

द्यावी शिकवण मुलास संतांची,ग्रंथांची,नि देवीदेवतांची,

समाजात फिरताना ऐकताच वाणी,याद व्हावी माँ जिजाऊंची.

खरच आज ह्या मातीला गरज आहे तुमची,

माँ जिजाऊ पुन्हा यावे घडविण्या पुन्हा एक शिवबा ह्या मातीशी.

वृद्धाश्रम

जन्म देणारे आईवडील

आपल्या मुलांसाठी खूप कष्ट करतात.

मुलं मात्र मोठे झाल्यावर

म्हाताऱ्या आई वडिलांचे तिरस्कार करतात.

ऐकत नाही कधी आई वडिलांचं

जसे मनात येईल तसे वागतात.

बोलायला गेले काही

तर आवाज चढवून गप्प करतात.

काय करतील बिचारे वृद्ध असतात

दुसरा काही ईलाज नाही म्हणून गप्प ऐकतात.

बोललो जर जास्त काही तर वृद्धाश्रमात ठेवतील

ही भीती बिचारे मनात ठेवतात.

आठवुनी मुलांचे पालनपोषण खूपच रडतात

पण रडताना मात्र डोळ्यात अश्रू नसतात.

सिनेमातले हे सीन हल्ली समाजात जास्तच दिसते

नीट बघा,आवाज नसलेलं वृद्धाश्रम आपल्याच बाजूला असते.