माझी आवड "लेखन"..

लेखन..
लिहिण्याची आवड ही मला लहानपणापासून जेव्हा मी शाळेत जायचो,आमच्या समोर एक गीतकार राहायचे त्यांच्या घरी मी दिवसभर असायचो जेव्हा ते गीत लिहायचे मी त्यांच्याजवळ बसायचो.
ते कसे लिहितात काय खोडतात पुन्हा काय लिहितात ह्याचा अभ्यास करायचो.
वाचनाची सुद्धा आवड होती त्यांच्या घरी तेव्हा मुंबई सकाळ नावाचे वर्तमानपत्र यायचे ते मी पूर्ण वाचायचो आणि शब्दकोडे ही सोडवायचो,शब्दकोडे सोडवणे सुद्धा मी त्यांच्याकडूनच शिकलो.
भरीत भर उन्हाळ्याची सुट्टी लागली की सर्वजण गावाला जायचे मी मात्र दोन महिने एस टी स्टँड वरील बुक स्टॉल वर कामाला लागायचो,त्याचे दोन फायदे होते एक तर वर्तमानपत्रे,फिल्म मॅगझीन वाचायला नि शब्दकोडे सोडवायला मिळायचे ती सवय इतकी लागली की रस्त्याने येता जाता एखादा कागद देखील चांगला दिसला की उचलून वाचायचो,
फिल्मसिटी,मायापुरी,चंदेरी ह्या फिल्म मॅगझीन सोबत चाचा चौधरी,चांदोबा,तसेच काही शेरो शायरी चे पुस्तके सुद्धा वाचायचो,
लिहायचे बोलाल तर सहजच एक हिंदी शायरी वाचून ती मराठी मध्ये लिहून आमच्या बाजूला राहणाऱ्या गितकारांना दाखवली त्यांनी तारीफ करून लिहायचे कसे हे सांगितले.
पूर्वी लिहिलेलं जतन करून नाही ठेवता आलं ह्याच आज खूप वाईट वाटत त्या काली कॉम्पुटर लॅपटॉप चा इतका बोलबाला नव्हता, मोबाईल तर अस्तित्वातच नव्हते म्हणूनच सर्व काही वाया गेलं, चित्रकला ही चांगली होती माझी कित्येक छान चित्रे काढायचो,छान छान कविता लिहायचो,पेपर मध्ये छापून आलेलं माझ्या नावाचे कात्रण कापून ठेवायचो पण दसरा दिवाळी आली की घराची साफसफाई करताना हे सर्व कचऱ्यात फेकलं जायचं.माझ्या लिहिण्याचा मला अभिमान वाटला ते क्षण म्हणजे आमच्या कडे भिवंडी समाचार नावाचे साप्ताहिक निघायचे त्यात माझी एक कविता छापून आलेली,तसेच मुंबई सकाळ मध्ये शब्दकोडे सोडवून पाठवले होते तेव्हा देखील नाव आले होते आणि आपलं महानगर ह्या पेपर मध्ये शब्दकोडे चा प्रथम क्रमांक म्हणून सुद्धा नाव आले होते.
सर्वात महत्वाचे बदलापूर ला माझ्या पुतण्याला जो ज्युनिअर किंवा सिनियर ला असेल तेव्हा आला आला पाऊस आला ही कविता मी त्याला लिहून दिली होती ती त्याच्या शाळेत इतकी आवडली की त्या शाळेच्या वार्षिक डायरी म्हणजे दैनंदिनी च्या पहिल्या पानावर त्यांनी ती कविता छापली होती.
पण आज माझ्याकडे ह्यातली एकही आठवण शिल्लक नाही त्याकाळी जर मोबाईल असते तर निदान google drive वर तरी जमा करून ठेवता आले असते.
Yourquote apps चा मी आभारी आहे की त्यांच्या मुळे मला माझी आवड जोपासता आली त्यांच्या मुळे मला पुन्हा लिहिण्याची आवड निर्माण झाली जी मी कित्येक वर्षे बंद ठेवली होती.
माझा हा काळ 1990 चा आहे जेव्हा मी आठवी किंवा नववीला होतो तेव्हा आजचा काळ पाहिजा होता असं मला आज वाटत आहे.

रविवार

रविवार !!

किती आतुरता असते ह्या सुट्टीच्या रविवारची,

कुणीही काहीही बोलणार नसतं 

कारण ती सुट्टी आपल्या हक्काची.

आठवडाभर दगदग ऑफिस च्या कामाची

तेव्हा कुठे सवड मिळते,

स्वतःचे राहिलेले काम ह्या दिवशी पूर्ण करण्याची.

येता शनिवार थोडे बरे वाटते,

आठवडाभर केलेली मेहनत थोडी कमी वाटते.

उजाडतो रविवार ज्याची आपण वाट पाहत असतो,

ठरवलेले काहीच काम होत नाही,

अंगात नुसता आळस भरलेला असतो.

सकाळी करावे म्हटले काम तर दुपार वर ढकलले जाते,

दुपार होताच संध्याकाळी करू वाटते.

ह्या चालढकल मध्ये रविवार उजाडतो केंव्हा नि मावळतो केव्हा समजतच नाही,

आठवडाभर राखून ठेवलेले काम रविवारी सुद्धा होतच नाही.

हा रविवार सुद्धा खूप शहाणा आहे,

इतर दिवसांपेक्षा हा खूप लहाना आहे.

स्पर्शाची भाषा

अस्वस्थ मी बाहेर येरझारा घालत होतो,

बाप झालो मी ही बातमी बाहेर केव्हा येईल ह्याची वाट पाहत होतो.

उघडला दरवाजा, अभिनंदन,मुलगी झाली ही बातमी कानावर आली,

गेलो आत डोळे भरून पाहत बसलो

लाल लाल खूपच सुंदर दिसत होती माझी छकुली.

इवलेसे नाक,इवलेसे डोळे,इवलेसे हात,

स्पर्श करून पाहिला एक अदभुत आनंद झाला मनात.

घेतला तो इवलासा हात हाती,

ती स्पर्शाची भाषा मला वेगळीच जाणीव करून देत होती.

माझ्या त्या छकुळीच्या इवल्याशा हाताच्या स्पर्शाची भाषा मला काही समजवत होती,

बाप झालात तुम्ही,आता माझ्या भविष्याची चिंता करा जणू हेच सांगत होती.

नराधम

कायदे येतात आडवे

नाहीतर खूप काही लिहावं

नि खूप काही बोलावं वाटतंय,

आहे जो राग बलात्कारी नराधमांनबद्दल 

तो सर्वांसमोर मांडावा वाटतोय.

करतात जे नराधम अत्याचार स्त्रियांवर,

त्यांना जनतेसमोरच लटकवा फासावर.

श्रद्धांजली म्हणून मेणबत्ती का जाळावे,

कायदा असा असावा सर्व समाजाने एकत्र येऊन त्या नराधमांस जाळावे.

न्यायालय शिक्षा ठोठावेल म्हणून तुरुंगात का बंद करावे,

त्यापेक्षा घेउनी बाहेर ह्यांना रस्त्यावरच गोळ्या घालावे.

कुठलीच सजा ह्या नराधमांची गुप्त नसावी,

कायद्याने दिलेली कुठलीही सजा ही जनतेसमोरच व्हावी.

बोलावं वाटतंय खूप,

खूप काही लिहावं वाटतंय,

नराधम,अत्याचाऱ्यांना कुठलीही शिक्षा  न्यायालयीन न ठेवता , ती समाजानेच द्यावी असं वाटतंय.

#मोबाईल_नव्हते_जेव्हा"

मोबाईलने पहा काय किमया केली,

नेहमी खरे बोलणाऱ्या व्यक्तीलाही खोटे बोलण्याची कला शिकविली.

एकत्र खेळणे,गप्पा मारणे,नेहमी सोबत राहणे,किती सुखकारक अनुभव होते तेव्हा,

कुणाच्या हातात मोबाईल नव्हते जेव्हा.

कॉइन बॉक्स वर गप्पा मारायची वेगळीच मजा असायची तेव्हा,

एक रुपया संपत आला की घाईघाईत बोलायचे जेव्हा.

मोबाईल आले  हातात जेव्हा,

दुरावलेले व्यक्ती ही खूप जवळ वाटू लागले तेव्हा.

मुलांची मात्र ह्या मोबाईलने पार दयना केली,

अभ्यास सोडून देत,दिवसभर गेम खेळण्यात मुले वाया गेली.

असे नाही की मोबाईल ही वाईट वस्तू आहे,

वापर चांगला केला तर ह्या सारखी दुसरी वस्तू नाही.

कहाणी ही माझी आहे,लिहिण्याची सवय ही माझी जुनीच आहे,

खूप काही लिहिले पूर्वी पण कधी जपून ठेवता आले नाही,

आज जेव्हा मोबाईल वापरतो तेव्हा वाटते,हे यंत्र पहिले का आले नाही.

लिहितो आता जे काही ते सर्व गुगल वर जमा होते,

विसरलो जरी कधी काही तरी लगेच पाहता येते.

गुगल नोट्स वर लिहून ठेवायची छान सवय आता लागली,

पेपर वर लिहून जमा करायची सवय मात्र सुटली.

मोबाईल रुपी अदभुत क्रांती आपल्या जीवनात घडली,

कुणास चांगली तर कुणास वाईट सवयी जडली.

कन्यादान,बापाच्या आयुष्यातील हलवा क्षण

आनंद इतका की गगनात मावेना,

लिहायचा प्रयत्न केला तर शब्द मिळेना.

बापाचे मन हे असतेच असे,

ह्या मनाच्या भावना कुणाच कळत नसे.

लेक लाडाची केव्हा मोठी झाली काही कळलेच नाही,

किती लाड केले तिचे तरी मन काही भरलेच नाही.

बोबडे बोल तिचे आजही कानी गुंजतात,

तुडुतूडू चालणं, धपकण पडणं आजही डोळ्यात रंग भरतात.

आठवते आजही घोडा बनवून पाठीवर बसणं,

तर कधी आजीबाई बनून पोटभर हसवण.

वाटते तितकी गोष्ट नव्हती ती साधी,

जेव्हा तिच्या लग्नाची गोष्ट घरात व्हायची.

आई,बायको,बहीण घरात असताना सुद्धा,

लेक माझी खूप काळजी घ्यायची.

लाडाची ती सर्वांची, माझी तर जान होती,

लग्नाच्या दिवशी जाणवलं माझ्याही डोळ्यात अश्रूंची धार होती.

ठरले जेव्हा लग्न तिचे,आनंदी सर्व घर होते,

गप्पागोष्टी करता लग्नाच्या सर्वांचे डोळे भरून येत होते.

लग्नात लेकीच्या सर्वांच्या चेहऱ्यावर आनंद ओसंडून वाहत होता,

कसे सांगू माझ्या आयुष्यातील तो एक हलवा क्षण होता.

कन्यादानाचा तो सोहळा पाहता,

डोळ्यात अश्रू नि मनात खूप आनंद होता.

आठवण तिची कायम रहावी बालपणाची,

म्हणून जपून ठेवली आहे सर्व खेळणी तिच्या लहानपणाची.

#बालपण_माझे.

बालपण
खूप छान दिवस होते ते बालपणाचे,
एकमेकांसोबत भांडायचे,रागवायचे नि पुन्हा गोड बोलायचे.
शाळेत जाताना रस्त्यावर मस्ती करायचे,शाळेतून घरी आल्यावर दप्तर बाजूला फेकून लगेच खेळायला जायचे.
आठवते आजही आईचे ते बोलणे
चल आता अभ्यास कर,खूप झाले खेळणे.
वार्षिक परीक्षा संपली की मामा कडे जाणे,भर उन्हात पतंग उडविणे,भवरा फिरविणे,सुकलेल्या शेतात धावणे मस्ती करणे.
पावसाळा सुरू झाला की होड्या बनवून पाण्यात सोडणे,माती ओली असल्यामुळे गावभर चिखलात हिंडत सिगरुपी खेळणे,शाळेला सुट्टी मिळावी म्हणून मुसळधार पाऊस पडावा असे देवाजवळ मागणे.
गणपती सण जवळ आला की 15 दिवस अगोदर पासून झालर बनविणे,मखर ची तयारी करणे,गणपती आणायला रात्री  हातगाडी घेऊन जाणे गणपती गावात आला की झोपलेल्यांना जोरजोरात गणपती बाप्पा मोरया घोषणा देत उठविणे.
थंडी सुरू झाली की सर्वांनी एकत्र येऊन शेकोटी करणे,
दिवाळी जवळ येता आई बाबांबरोबर बाजारात जाणे नवीन कपडे घेणे,फटाके घेणे,
फटाके चांगले वाजावे म्हणून त्यांना दिवसभर घरावर उन्हात सुखविणे.
बालपण माझे कसे होते हे शब्दात मांडणे आता कठीण जाते,
बालपणात दसऱ्याला सोन लुटायची देखील वेगळीच मजा होती,
होळीत होळी जवळ ठेवलेला नैवेद्य उचलून खाण्यासाठी चाललेली धडपड ही वेगळीच होती,
रात्रभर जागून धिंगाणा घालणे,सलग पाच दिवस रंगपंचमी साजरी करणे.
खरी मजा तेव्हा असायची जेव्हा कुणाकडे बारसे,पूजा,किंवा लग्न असायचे,त्यावेळेस असे कार्यक्रम असल्यास विडिओ ठेवायची प्रथा होती,
ती विडिओ ची ऑर्डर द्यायला आपण जायचो आणि पहिले आपल्या आवडत्या हिरोची पिक्चर सांगायचो,
गणपतीत सुदधा गावातील गणपती जवळ मोठ्या पडद्यावर सिनेमा लावायचे आणि तो सिनेमा बघायला घरातून चादर,गोधडी घेऊन जाणे देखील खूप छान वाटायचे,
सर्वात आवडता खेळ क्रिकेट मात्र मी कमी खेळलो कारण बॉल चिखलात किंवा गटारात गेल्यावर मी कधीच काढत नसायचो त्या मुळे जरी मी टीम मध्ये असलो तरी शेवटचा खेळाडू म्हणूनच राहायचो,
खूप मन भरून येते माझे,
जेव्हा आठवते बालपण माझे.

कविता म्हणजे काय ?

कविता म्हणजे काय असते ?

एक अदृश्य कल्पना जी कधी दिसत नसते,पण आपल्या अंतरी असते.

कविता म्हणजे काय असते ?

एक भावना जी कागदावर उतरते, जेव्हा एखाद्याला सांगता येत नसते.

कविता म्हणजे काय असते ?

एकाकीपणात मनात चालत असलेली शब्दांची रेलचेल असते.

कविता म्हणजे काय असते ?

कायम मनात दडवून ठेवलेल्या गोष्टींना,

मोकळे करून देणारी एक उत्तम वाट असते.

पहिले प्रेम "आई"

पहिलं प्रेम = आई

जे कधीच विसरता न येई.

दुसरं प्रेम = आई

सर्व जगाने पाठ फिरवली तरी ही सोबत राही.

तिसरं प्रेम = आई

पहिले लेकास खाया देई,भले स्वतः उपाशी राही.

चौथे प्रेम = आई

लेकरांशिवाय हिला बाकी काहीच प्यारे नाही.

पाचवे प्रेम = आई

कितीही लिहा हिच्यासाठी कमीच वाटत राही.

सहावे प्रेम = आई

सातवे प्रेम = आई

आठवे प्रेम = आई

नववे,दहावे, अकरावे...

अंक संपत नाही तोपर्यंत...

पहिले काय किंवा शेवटचे काय आपले प्रेम फक्त "आई" वरच राही.

#स्त्री

"ती" म्हणजे स्त्री
स्त्री जिचे एक ना अनेक रूप,कित्येक रुपात ती दिसते ,सर्वत्र आपले अस्तित्व दाखविते.
आता नवरात्री आहे, ह्या नवरात्री निमित्त आपण नऊ दिवस देवींची मनोभावे पूजा करणार ,नवरात्री संपली की पुन्हा आहे तसेच वागणार ह्याला काहीच अर्थ नाही.
देवी म्हणजे काय हो तर देवी म्हणजे स्त्री,होय तीच स्त्री जीला आपण लक्ष्मी बोलतो जेव्हा ती आपल्या घरी जन्म घेते,तिला आपण सरस्वती ही बोलतो जेव्हा ती आपल्याशी बोलू लागते,स्त्री हे असे अस्तित्व आहे जे कधीच न संपणारे आहे.
हल्ली "ती"ची म्हणजेच स्त्री ची कदर करायची त्या स्त्री ला मान द्यायचा म्हटलं की नेमकेच काही दिवस असतात,जसे आई साठी "मातृदिन",बहिणीची "रक्षाबंधन" किंवा मुलींसाठी "कन्यादिन" ह्या अशा काही दिवसांसाठी त्यांना मान सन्मान देतात आणि बाकीचे दिवस पुन्हा एक साधारण बाई,मुलगी म्हणून पाहिले जाते.
स्त्री चा आदर करायचा म्हणजे कुठलाही एक दिवस मर्यादित न ठेवता प्रत्येक दिवशी त्यांचा आदर करावा,कारण ह्या स्त्री मुळेच आपले ही अस्तित्व टीकून आहे,आपल्याला जन्म देणारी सुद्धा एक स्त्रीच आहे जिला आपण "आई" बोलतो,आपल्या चुका लपवून आपले लाड पुरवणारी आपली "बहीण" सुद्धा एक स्त्रीच आहे तसेच आपल्या जन्मदात्यांना सोडून अनोळखी व्यक्तींसोबत पूर्ण आयुष्य घालवायला आपलं घर सोडते,ती आपली "अर्धांगिनी" सुद्धा एक स्त्रीच आहे,ह्या अर्धांगिनी मुळेच आपल्याला मुलांच्या किंवा मुलींच्या रुपात एक नवीन विश्व प्राप्त होते.
म्हणून ह्या "ती" चा म्हणजेच स्त्री चा रोजच आदर करावा त्यांना रोज मान द्यावा तेव्हा कुठे नवरात्री ची पूजा सार्थक होईल.

#गर्दीतला_माणूस.

सर्वत्र जरी नसला तरी कुठे कुठे नक्कीच दिसतो,
गर्दीतल्या माणसातला माणूस मी शोधतो.
चालता गर्दीत लागला धक्का,माफी मागणारा माणूस मी बघतो,
तर उलट सॉरी ने काय ? बोलत भांडायला उठणारा माणूस ही बघतो.
झाला जरी काही अपघात,देवासारखा धावून येणारा माणूस मी बघतो,
तर कोण ह्या भानगडीत पडेल असे बोलून अंग काढुन घेणारा माणूसही मी बघतो.
पाहतो सर्वत्र माणसांच्या गर्दीत,नजरेसमोर हेच दृश्य बघतो,
ह्या आशा दृश्यांमधेच गर्दीतल्या माणसातला माणूस मी शोधतो.

#महागाईची कथा,संसाराची व्यथा#

सर्वांची हिच व्यथा आहे,
की फक्त माझीच रडकथा आहे.
कितीही कमवा महागाई काही जगू देत नाही,
कितीही प्रयत्न केले तरी शिल्लक काही राहत नाही.
समजत नाही ह्या महागाईच्या बैलाला घालावे कसे वेसन,
सर्व काही वाढत आहे सोडूनी फक्त वेतन.
दोघेही कमावत आहेत तरी कमीच पडत आहे,
ह्या कमीपणामुळेच सतत वाद घडत आहे.
नको वाद म्हणुन पगारांचा केला हिस्सा,
माझा घरखर्च तर तिचा खर्च मुलांच्या शिक्षणाचा.
तिचेही बरोबर आहे नि मी हि कुठे चुकत नाही,
ईतकी समज असताना सुद्धा खर्चावरुन वाद काही मिटत नाही.
शेवटी सवाल एकच ऊरतो ज्याचे ऊत्तर काही मिळत नाही,
ईतका समंजसपणा आणि ईतकी काटकसर करूनही शिल्लक काही ऊरत नाही.

बायको

बायको ग बायको
तू हैरान होती काय को,
चिल्लाता हू अधून मधून
समज ना मुझको सायको.
माझ्यापेक्षा जास्त तू संभाळती
है आई को.
बायको ग बायको
तू हैरान होती काय को,
जो भी है तकलीफ तू सांग जरा मुझको.
लवकर उठून सकाळी स्कूल मे
छोडती है बच्चो को.
बायको ग बायको
तू हैरान होती काय को,
बच्चो को सोडून परत आती घर को
जेवण बनाके फीर जाती है काम को.
बायको ग बायको
तू हैरान होती काय को,
काम से आती फीर पढाती बच्चो को
लक्ष नाही पोरांवर तू चिल्लाती है मुझको.
बायको रे बायको
तू हैरान होती कायको,
आता मै बोलता हू तू समज ले बायको,
समजलो मी जिम्मेदारी तू टेन्शन लेती कायको.

माझे स्वातंत्र्य

माझ्यासाठी स्वातंत्र्य म्हणजे..
काय असतं हे स्वातंत्र्य ?
लहानपणापासून वाचतोय,ऐकतोय
इसवी सन पूर्वी आपण स्वातंत्र्य झालो
देश स्वातंत्र झाला,
म्हणजे नक्की काय झालं..
गुलामगिरी तुन मुक्त होणे म्हणजे
स्वातंत्र्य होय का ?
इथे मुक्त तर सर्वच आहेत पण स्वातंत्र्य कुणीच नाही,
इथे प्रत्येक जण स्वतःच्या पदाचा वापर पाहिजे तसा करून घेतात
कुणी मोठ्या पदाच्या व्यक्तीच्या ओळखीचा वापर करून घेतात
तर कुणी स्वतःच्या दादागिरी चा वापर करतात नि पाहिजे तसे वागतात.
ह्या अश्या लोकांपासून स्वातंत्र्य पाहिजे
मनात खूप काही असत पण कुणाच्या दबावाखाली लपून राहत
ह्या दबावातून स्वातंत्र्य पाहिजे.
स्वतःच्या द्विधा मनस्थितून स्वातंत्र्य पाहिजे
मनात येईल तस वागायचं स्वातंत्र्य पाहिजे..

अंतरीचे वादळ

असेल मनात तर सांगून मोकळे व्हावे,
अंतरी जे आहे ते नेहमीच बाहेर काढावे.
असे न व्हावे की अंतरीचे वादळे सर्व काही उध्वस्त करून जावे,
मनातल्या मनात ठेवून उगाच का धुसमुसत रहावे.

मी लिहितो

लिहितो मी,लिहायची मला आवड आहे,
मित्रांना खरे वाटत नाही,लिहीण्यावर माझ्या शंका आहे.
कॉपी-पेस्ट चा सर्रास सर्वत्र वावर आहे,
मी मात्र मनापासून लिहितो हेच चमत्कार आहे.
प्रत्येक विषयानुसार लिहिताना खूप विचार करत राहतो,
शब्द-शब्द जुळविताना पुरता हैराण होऊन जातो.
दोन शब्द स्तुतीचे ऐकावे म्हणून मित्रांना दाखवितो,
आता ऐकायचं 'फक्त एवढंच राहील'
अरे व्वा,छान लिहितो.

वेळ झाली

खरे आहे, जन्मलो तर मृत्यू हा येणारच,
खूप जगलो जीवन,आता परतुनी जाणारच,
निघायची वेळ झाली,पाठीशी सुख-दुःखाचे अनुभव घेऊनी,
नाही आठवत,काय कमावले नि काय गमावले ह्या जीवनी,
प्रेमाने वागलो,सर्वांशीस नाते जोडले
जे काही जमवलं ते मागेच सोडले.
श्वास थांबला जीवन यात्रा संपली,
सर्व काही मागे ठेवुनी
निघण्याची वेळ झाली.

मुलगी वाचवा

खूप थकलेला असतो मी,
जेव्हा संध्याकाळी घरी जातो.
क्षणार्धात थकवा दूर होतो,
जेव्हा नजरेसमोर माझ्या मुलींना पाहतो.
माझ्या दोन्ही मुलींचा मला खूप अभिमान वाटतो,
म्हणून मी त्यांच्यात लक्ष्मी,सरस्वतीचे रूप पाहतो.
हल्लीच्या युगात मुली म्हणजे त्या लोकांचा थोबाडावर थाप आहे,
ज्यांच्या मते मुली म्हणजे आपल्याला
लागलेला शाप आहे.

माँ

मैने लिखना चाहा था,
पर कुछ भी न लिख पाया.
हजारो शब्द आये दिमाग मे,
पर कागज पर एक भी न उतर आया.
बहुतोने लिखा है और भी बहुत से लिखेंगे,
माँ के लिये कितना भी लिखो शब्द कम ही पढेंगे.
बहुत कोशीश की पर विषय कठीण था,
क्योकी "माँ" विषय पर मैने लिखना चाहा था.