सिनेमा नाव ज्याला माहिती नाही अशी व्यक्ती मिळणे खूपच कठीण त्यातही सिनेमा न पाहिलेला व्यक्ती मिळणे ही तितकेच कठीण.
सिनेमा कित्येक व्यक्तींचा आवडता विषय..माझा ही...
माझा जरा जास्तच आवडता कारण मी दर आठवड्याला सिनेमा बघायचो,माझ्या आयुष्यात त्या वेळेस एक ही आठवडा असा गेला नसेल की मी त्या आठवड्यात सिनेमा बघितला नसेल.
कधी कधी तर एकच सिनेमा एकाच दिवशी दोन दोन वेळेस ही बघितला आहे.
मी 10 वी इयत्तेत असताना म्हणजेच 92/93 व्या वर्षी,मी किती सिनेमे बघितले आणि कोणकोणते बघितले ह्याची नोंद केलेली एक वही आजही माझ्याकडे आहे.
त्या वहीत मी 11 महिन्यात 46 सिनेमे बघितले असल्याची नोंद आहे आणि महत्त्वाचे म्हणजे 30 च्या आसपास "अमिताभ बच्चन" चे सिनेमे आहेत.
पण गेल्या वीसेक वर्षा पासून मी सिनेमा बघणे बंद केले आहे.
कारण जी मजा सिंगल स्क्रीन थिएटर ला होती ती मला मल्टिप्लेक्स ला नाही येत.एक तर 5/10 रुपयांनी सिनेमे बघितलेला व्यक्ती 150/200 देऊन सिनेमा बघणारा मी नाही.
जी मजा गोंधळ घालून, सिट्ट्या वाजवून,ब्लॅक नी तिकीट घेऊन सिनेमा बघण्यात होती ती मजा आता नाही राहिलेली.
मला वाटतं गेल्या 10/15 वर्षात मी जेमतेम 7/8 सिनेमे बघितले असतील ते सुद्धा बहुतेक मराठी च.
अमिताभ बच्चनने केलेले "लाल बादशाह" "सुर्यवंशम" "बडे मियां छोटे मियां" सिनेमे बघितले तेव्हाच मी सिनेमा बघणे सोडून देण्याचा विचार केला,तरीही "अमिताभ" हा विषयच असा आहे की सुटता सुटत नाही न राहून "आंखे" "खाकी" सारख्या सिनेमांनी मला अमिताभ का बघण्याची ओढ काही कमी केली नाही.
असो,मला तर ती मजा आता कुठेच दिसत नाही जी मजा advance booking करून सिनेमा बघण्यात होती,सोमवारी बुकींग करून शुक्रवार पर्यंत ती तिकीट सांभाळून ठेवण्यात जी होती.
अमिताभ चा सिनेमा म्हटलं की मी कल्याण,उल्हासनगर,ठाणे इथे ही जायचो,अमिताभ च्या मारामारी सिनेमां सोबत काही सिनेमे असे ही होते ज्या सिनेमा मध्ये नावाकरिता ही मारधाड नव्हती तरीही ते सिनेमे सुद्धा मी एकदा नाही तर अनेकदा बघितलेत जसे "साजन" "आशिकी" "चांदनी".
"साजन" सिनेमा तर सर्वात पहिले मी व्हिडिओ वर बघितला होता आणि तो इतका आवडला की त्या नंतर जेव्हा जेव्हा तो सिनेमा कुठल्या थिएटर ला लागला तेव्हा तेव्हा मी बघितला.पूर्वी कुठलाही सिनेमा असो एकदा थिएटर मधून निघाला की पुन्हा दोन/चार महिन्यांत कुठे तरी लागायचा,आता मात्र एक सिनेमा एकदाच लागतो परत कुठे लागलेला दिसत नाही.
त्या वेळेस 100 रुपयात VCR भाड्याने मिळत असतं ज्यावर 4 सिनेमे बघायला मिळायचे आमच्या समोर जे कुटुंब राहत होते ते महिन्यातून एकदा तरी VCR भाड्याने मागवायचे,टीव्ही त्यांच्या घरी होतो.
आमच्या भिवंडी मध्ये 10 ते 12 सिनेमा हॉल होते त्यातला एक ही सिनेमा हॉल असा नसेल जिथे मी सिनेमा बघितला नसेल.
"भिवंडी टॉकीज" असो किंवा "नझराणा" ह्या दोन्ही ठिकाणी पिक्चर ला जाताना मी निजामपूर मधून शॉर्ट कट नी चालत जायचो.
तसेच "पायल" "झंकार" ला जाताना "कमला" हॉटेल किंवा "सिटिझन" हॉस्पिटल जवळून शॉर्टकट मारायचो,"रतन" टॉकीज ला मात्र रिक्षा ने जायला लागायचे.
"अप्सरा" "भारत" जाताना आमच्या इथून चव्हाण कॉलनी मधून IGM हॉस्पिटल जवळून गल्ली धरून "आनंद" थिएटर च्या बाजूने जायला लागायचे.
बाकी "गलॅक्सी" "डायमंड प्लाझा" "हसीन" "फरहान" "सिनेमेज" "सिनेगोल्ड" घरा जवळच होते तिथे जायला 5 मिनिटे खुप व्हायचे.
"गलॅक्सी" क्या ओपनिंग ला तर "विनोद खन्ना" आला होता आणि पहिलाच सिनेमा "महादेव" लागला होता ज्याचा हिरो विनोद खन्ना होता.
"सीनेगोल्ड" ला तर प्रीमियर होता "चिमणी पाखरे" नावाच्या मराठी सिनेमाचा त्या वेळेस लक्ष्मीकांत बेर्डे आणि पद्मिनी कोल्हापुरे ला बघायला तुफान गर्दी जमली होती.
आज भिवंडीतील बहुतेक सिनेमा हॉल बंद झाले आहेत, दक्षिणात्य सिनेमांसाठी असलेले "गणेश" आणि "आशिष" थिएटर ही बंद झालेत.
भिवंडीतील प्रत्येक गोष्ट थोडी वेगळी आहे,पूर्णतः मोडकळीस आलेल्या "आनंद" टॉकीज ला नवे जीवदान मिळाले ते "जुरासिक पार्क" सिनेमाने हा सिनेमा त्या थिएटर ला 20 आठवडे तरी चालला होता,
तसेच "गलॅक्सी" ह्या थिएटर ला कितीही हाऊसफुल्ल असलेला सिनेमा कधी दुसरा आठवडा चालवत नव्हता त्याने "सिर्फ तुम" आणि "छुपा रुस्तम " ला 20/25 आठवडे चालवला,"रोजा" ही चांगलाच चालवला होता सर्वात आश्चर्य म्हणजे मराठी सिनेमा "बिनधास्त" 17 आठवडे चालवला महत्त्वाचे म्हणजे ह्या मराठी सिनेमात एकही नायक नव्हता सर्व फक्त हिरॉईन होत्या.
"सिनेगोल्ड" ला "मोहब्बतें" 60 आठवडे चालला तर "फरहान" ला "राजा" 35 आठवडे चालला होता.
असो मुख्य विषय हा की इतकी माहिती मी का ठेवायचो कारण जितकी अभ्यासाची पुस्तके मी वाचायचो तितकेच सिनेमा विषयक पुस्तके ही वाचायचो."मायापुरी" "चंदेरी" "फिल्मसिटी" असे अनेक पुस्तके दर आठवड्याला मी घ्यायचो.
पूर्वी सिनेमांचे पोस्टर बघायला ही खुप छान वाटायचं शुक्रवारी सकाळी उठलो की पहिले ST स्टँड वर जायचो तिथे सर्व सिनेमांचे पोस्टर लागायचे कुठल्या टॉकीज ला कुठला सिनेमा लागला हे कळायचं तसे ते पेपर मध्ये ही जाहिराती असायच्या पण कधी कधी त्या चुकीच्या असायच्या.
हल्लीच्या डिजिटल बॅनर पेक्षा तेव्हाचे हाताने रंगवलेले सिनेमांचे बॅनर लाजवाब होते.
तसे पाहता सिनेमावर लिहिणे विषय खुप मोठा आहे पण आता कंटाळा आल्यामुळे अवरते घेतो.तरीही जाता जाता एक किस्सा अजून सांगतो.
आमच्या इथे सिंधी चे दुकान होते,ज्या दुकानात आमची उधारी चालायची तो सिंधी व्यक्ती दुकान वाला उल्हासनगर मधून यायचा त्याला ही सिनेमांचे भरपूर वेड होते त्याच्या दुकानात ही तो सिनेमांचे पुस्तके ठेवायचा आणि शब्दकोडी सोडवताना माझी मदत घ्यायचा शब्दकोडी साधारण नाही फक्त सिनेमा ची असायची.
